Адам Мицкевич. Неману
О Неман, брат мой! Где твоя вода живая,
из детской моей, помнишь, крохотной пригоршни,
волна, которой нёсся в заводи-заброшни,
прохлады твоей сердцу непокойному желая?
Тут, гордо отраженью своему внимая,
плела Лаура косу, цветом прихорошась;
юнец горячий я, любовью огорошен,
в зерцало вод твоих рыдал что небо мая!
Поверь мне тайну сокровенную истока
былого счастья и надежды неизбывной,
забав ребячьих– милых, без тоски-унынья,
терзаний юных– бурных, впрочем, нежестоких;
Лаура моя– прежняя, друзья мои где ныне!..
Их не вернуть, увы... А слёз осенних столько...
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Do Niemna
Niemnie, domowa rzeko moja! Gdzie sa wody,
Ktore niegdys czerpalem w niemowlece dlonie,
Na ktorych potem w dzikie plywalem ustronie,
Sercu niespokojnemu szukajac ochlody?
Tu Laura, patrzac z chluba na cien swej urody,
Lubila wlos zaplatac i zakwiecac skronie;
Tu obraz jej malowny w srebrnej fali lonie
Lzami nieraz macilem, zapaleniec mlody!
Niemnie, domowa rzeko! gdziez sa tamte zdroje,
A z nimi tyle szczescia, nadziei tak wiele?
Kedy jest mile latek dziecinnych wesele?
Gdzie milsze burzliwego wieku niepokoje?
Kedy jest Laura moja? gdzie sa przyjaciele?...
Wszystko przeszlo... a czemuz nie przejda lzy moje?
Adam Mickiewicz
Свидетельство о публикации №121070906990