Абеля

Абеля

Райнic  прыехаў дадому , Абеля бачыла яго з другой паверхні, яна была яшчэ з дачкой ,пайшла насустрач сужэнцу. Ён прыехаў нейкі стомлены і не павёз машыну ў гараж,
пакінуў, каля каменнага забора...
-Амаль, што не здарылася аварыя!-з
нейкім дрэнным захапленнем прамовіў ён.
-А я цябе прасіла ніколі не павышаць
хуткасць. Табе  адрэналіна не хапае?!-
 І паставіла ежу, перад Райнісам...
Мы з дачкой ўжо павячэралі, чакалі толькі цябе.
- Ты бачыш я прыехаў...І яшчэ не так позна.
На гадзінніку было дзесяць гадзін.
-Дачка, мабыць ўжо паснула. І чакала цябе.
Райніс ветліва пасміхнуўся, яму было прыемна.
  Потым ён пайшоў адпачываць.
Абеля яшчэ стаяла на добра абсталяванай кухні за сталом і разважала пра тое, сёе...
   Яна была танклявай жанчынай, валасы ўжо даўно стрыгла і не пакідала доўгімі  і ёй гэта пасавала...
Выглядала таксама больш далікатна.
Пасля народзінаў дачкі яна неяк астыла да Райніса, працягнуўшы ўсю ўвагу на дачку, але не сказаць, што Райніс быў ціхуткі. Ён быў хуткі чалавек і сядзець, і паспець за ім было складана. Але раней яна паспявала за ім. Ды навокал ў жыцці з' явілася шмат радасцей і турбот.