Виктор Володин. Зимняя судьба
Зімовы лёс
Ў журбе зімовая планіда,
Схавала сцюжа берагі,
Калі кудысьці з Dolce vita*
Імчаць вагоны праз снягі.
Бы ў жабракоў, у полі – гола.
Пад колаў цяжкіх,стыкаў грук
Дзьме вецер на пероне сола
Ў трафейны, бахаўскі мундштук.
І той трубе, і трубадуру –
Гадоў прабегла – не злічыць.
Ён то залезе ў верхатуру,
То стрымгалоў уніз ляціць.
Ў нізы, ў рэаліі актавы,
Дзе скрозь мароку завірух
Нясе нялёгкая саставы,
Да мары іх бясконцы рух.
А ты сядзіш ў сваёй вартоўні;
І думкі цягнуцца ў радок,
Ёсць стол і чайнік, кіпнем поўны,
І цягнеш за глытком глыток.
Чай прасаваны тых імгненняў
Астыў, як снегавы сувой...
І плынь свабоднага мыслення
Ў палоні замяці сівой.
*Dolce vita - італьянскі фразеалагізм.
Азначае "салодкае жыццё", "не жыццё, а маліна!"
http://stihi.ru/avtor/vvv555
Свидетельство о публикации №121070602979