Палотны
Я поля влюбленным постелю,
Пусть поют во сне и наяву!
Я дышу – и значит, я люблю!
Я люблю – и, значит, я живу!
Владимир Высоцкий
Я жыў, і я дыхаў,
грудзьмі поўна ўдыхаў
Быццам сумесь, пачуццяў аснову…
Балада аб ім
мне на сэрцы – як гімн
Хрыпатцою звінячага слова.
Быў я дзіваком,
і на горле быў ком,
Вусны побач з красою дранцвелі.
З пачуццём хто такім
быў знаёмы адным,
Край Любові наведаць плён мелі.
Утульнасць душы,
асалода ў цішы.
Матылькамі прызнання сагрэты.
Там барды аб нітках
нябачных пяюць,
Ткуць на кроснах тканіну сусвету.
Хай хістаецца мост
і турботы наўпрост,
Неспакойна ад шрамаў сардэчных.
Кахання сюжэт,
што малюе паэт,
Прад вачыма ў палотнах навечна.
Русская версия этого произведения здесь:
http://stihi.ru/2019/02/27/4502
Свидетельство о публикации №121070205077