Мне анёл свае крылы спусцiў
З паднябесся, дзе летнiя зоры
Сцерагуць мой кахання парыў
Зрокам пiльным сваiм без дакору.
Тайну сэрца свайго берагу
Ад вачэй i лiхiх абгавораў.
Каб не даць астудзiць халадку,
Накрываю душэўнаю шторай.
Толькi зоры - сяброўкi душы,
Дзеляць разам са мною пачуццi,
Здольны шчасце маё зберагчы…
Яны - сёстры, мае аднадумцы.
Закаханыя, разам са мной
Кожны вечар iдуць на спатканне,
Не даюць параднiцца з тугой,
Ашукацца ў нахабным падмане.
Зоры дораць лагоду нябёс…
Прамянькамi сусветы шлюць шчасце.
Адчуваю пачуццяў гiпноз
У вачах закаханых, блiшчастых.
Кахання крылы
© Copyright: Мария Мучинская, 2021
Свидетельство о публикации №121062502019
Свидетельство о публикации №121062502019
Рецензии
Прыгожы верш, пяшчотны і яскравы, як быццам самі зорачкі ў начы. З павагай Н.Ж
Наталия Жизневская 25.06.2021 13:54 • Заявить о нарушении
Наталия Жизневская 25.06.2021 13:54 • Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.