Раней, калі я быў самотны --
Трымаў на сэрцы цяжкі груз.
Пад ім трымцелі ў целе ноты
За родны край, за Беларусь.
Мая душа гукала Бога:
Яна малілася штодзень.
І ў сэрцы згінула трывога,
Упаў да долу змрочны цень.
Усмешка шчырая Айчыны,
Нібы Хрыста святы абраз,
Мае ўсе раны залячыла.
Яна малілася за нас.
І загучала ў сэрцы песня
Якую слухаць я хацеў.
І новы дзень, бы водар весні,
Да кветак роем паляцеў.
06.02.2020.Заслаўе
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2021
Свидетельство о публикации №121062403626
Свидетельство о публикации №121062403626
Рецензии