Шёл Господь. Рус. Бел
Выходил он нищим на кулижку.
Старый дед на пне сухом в дуброве,
Жамкал деснами зачерствелую пышку.
Увидал дед нищего дорогой,
На тропинке, с клюшкою железной,
И подумал: "Вишь, какой убогой,-
Знать, от голода качается, болезный".
Подошел Господь, скрывая скорбь и муку:
Видно, мол, сердца их не разбудишь...
И сказал старик, протягивая руку:
"На, пожуй... маленько крепче будешь".
***
Ішоў Бог спрабаваць людзей у любові,
Выходзіў ён жабракам на куліжку.
Стары дзед на пні сухім у дубраве,
Жамкаў чорствую пампушку.
Убачыў дзед жабрака дарогай,
На сцяжынцы, з клюшкаю жалезнай,
І падумаў: "Бач, які убогі,-
З голаду качаеца, балезны".
Падышоў Бог, хаваючы скруху і пакуту:
Мабыць, маўляў, сэрцы іх не абудзіш...
І сказаў стары, працягваючы руку:
"На, пажуй...крыху мацнейшы будзеш".
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121060905635