у сяредине

Нешта там...внутри,по-русски.
Как все это понимать?
Для амбиций рамки узки.
-Бьедный твой мать!
Время...Цигель? Очень жаль.
Надо как-то...трепыхаться
Древнерусская печаль.
Нечего судьбы пугаться.
-----------------------
...я спрабаваў узяцца за лячэнне перабродскіх жыхароў. У маім распараджэнні былі рыцына, карболаўка, борная кіслата, ёд. Але тут, апрача маіх небагатых ведаў, я натрапіў на поўную немагчымасць ставіць дыягназы, бо прыкметы хваробы ва ўсіх маіх пацыентаў былі заўсёды адны і тыя ж: «усярэдзіне баліць» і «ні есці, ні піць не можу».

Прыходзіць, напрыклад, да мяне старая баба. Са збянтэжаным выглядам шмаргануўшы пад носам указальным пальцам правай рукі, яна дастае з-за пазухі пару яек, пры гэтым на нейкі момант я бачу яе карычневую скуру, і кладзе іх на стол. Потым яна пачынае лавіць мае рукі, каб пацалаваць іх. Я хаваю рукі і пераконваю старую:

- Ды не трэба, бабка... пакінь... я не поп... мне гэтага не трэба... Што ў цябе баліць?

- Усярэдзіне ў мяне баліць, панычу, у самай што ні ёсць сярэдзіне, ажно ні піць, ні есці не можу...

- Даўно гэта ў цябе?

- А хіба я ведаю? - адказвае яна таксама запытаннем. - Так і пячэ, і пячэ. Ні піць, ні есці не можу.

І колькі я ні б'юся, больш пэўных прыкмет хваробы не знаходжу.

- Ды вы не хвалюйцеся, - параіў мне аднойчы канторшчык з унтэраў, - самі ачуняюць. Прысохне, як на сабаку. Я, прызнаюся вам, толькі адно лякарства ўжываю - нашатыр. Прыходзіць да мяне мужык. «Чаго табе?» - «Я, кажа, хворы...» Я адразу яму пад нос пляшачку з нашатырным спіртам. «Нюхай!» Нюхае... «Нюхай яшчэ... мацней!» Нюхае... «Што, палегчала?» - «Як быццам палегчала...» - «Ну, дык і ідзі з богам».
(Аляксандар Купрын Алеся)