Александр Волог. Подёнки. Рус. Бел
и руки заскорузли.
Я далеко хожу
и редко говорю,
И слушаю, о чём
толкуют с жаром угли,
И пристально смотрю
на долгую зарю.
Мне подают сигнал
несмелые потёмки,
Что время – на покой,
что скоро – догорит…
Толкутся над рекой
безротые подёнки,
Которым даден срок
до утренней зари.
И чует этот срок
мятущееся племя,
И свадебная ночь
в поминки перейдёт.
Поскольку для любви
даровано им время,
То и погибнуть им
придётся в свой черёд.
А я глядел на них,
и размышлял про выбор,
И взглядом провожал
их вальса виражи,
И знал, что знают все,
что мир, в котором вымер
Который-то из нас,
не перестанет жить.
Я думал – выбор есть:
работай как подёнщик,
И торопись успеть,
и сдельно получай,
И в страхе, и в любви,
и в суете подёнок
За насекомью жизнь
испей свою печаль.
И выбор есть ещё:
совсем не вскрыть конверта,
Пускай сгорит в огне,
и с ним повестки срок,
И это значит жить,
как будто ты – бессмертен…
А может быть, что так
живёт и Отче-Бог.
***
Аднадзёнкі
Засівераўся твар,
і рукі закарэлі.
Я далёка хаджу
і рэдка кажу,
І слухаю, пра што
тлумачаць з жарам вуглі,
І пільна гляджу
на доўгі світанак.
Мне падаюць сігнал
несмелыя поцемкі,
Што час - на супакой,
што хутка - дагарыць…
Таўкуцца над ракой
бязротыя аднадзёнкі,
Якім дадзены тэрмін
да ранішняга світанку.
І чуе гэты тэрмін
утрапёнае племя,
І вясельная ноч
у памінкі пяройдзе.
Паколькі для кахання
падаравана ім час,
То і загінуць ім
прыйдзецца ў сваю чаргу.
А я глядзеў на іх,
і разважаў пра выбар,
І поглядам выпраўляў
іх вальса віражы,
І ведаў, што ведаюць усё,
што свет, у якім змёр
Які вось з нас,
не перастане жыць.
Я думаў - выбар ёсць:
працуй як падзёншчык,
І спяшайся паспець,
і здзельна атрымлівай,
І ў страху, і ў каханні,
і ў мітусні аднадзёнак
За насякомае жыццё
выпі свой смутак.
І выбар ёсць яшчэ:
зусім не выявіць канверта,
Няхай згарыць у агні,
і з ім позвы тэрмін,
І гэта значыць жыць,
як быццам ты - несмяротны…
А можа быць, што так
жыве і Ойча-Бог.
Перевод Максима Троянович
Свидетельство о публикации №121051901689