Ян Таировский. О самом себе. Рус. Бел

Анатолий Яни о самом себе
Ян Таировский

Влюблены мы в поэзию Яни.
Написал он сто тысяч стихов.
Для одних он - смиреннее лани,
Для других - кровожадней волков.

Лоб широк, будто лавочка в сквере,
Хочет мысль там экспромтам служить.
Рот - как грот, он подобен пещере.
Можно кофе ему предложить.

Подбородок, два уха, два глаза
Подарила Природа ему.
Оседлал он однажды Пегаса
И летает везде потому.

Любит видеть, как светится чудно
Нежный веер рассветных лучей.
На руках обнаружить нетрудно
Десять пальцев и десять ногтей.
 
Сотни книг у него есть на полках.
А ещё у него есть ноутбук.
Интернет он включает, филолог,
И выходит на сайт, как на луг.

- Ах, как время,- вздыхает он,- мчится!
Лик щетиной седою оброс.
Нет у Яни желания бриться,
А под шапкой не стало волос.

В куртке ходит он или в тужурке.
Ночью смотрит он сны, если спит.
- Эй, сыграем-ка дедушка, в жмурки!-
Быстроногая внучка кричит.

Он не любит роскошного барства,
Как не любит ходить о жаре.
Покупает в аптеках лекарства,
А в ларьках - в упаковках пюре.

Но в карманах не прячет он фиги
И не ходит надутым без слов.
Если б выпустить смог свои книги,
На полсотни хватило б томов.

Говорят, будто он - остроумен
И, как ветры весенние, шал.
Жил он в Мурманске, Ялте, Сухуми
И поэтов в Чечне посещал.

В этих строчках не всё отразится.
Был и в Риге, летал на Урал.
Был в Карпатах, на озере Рица
И в холодную Каму нырял.

Авторучка - остра, как рапира.
Фельетон был похож на фонтан.
Перевёл все сонеты Шекспира.
Дан ему академика сан.

Спирт не пьёт и не курит махорку.
Клевету ненавидит и лесть.
Переводит с испанского Лорку...
Как приятно, что он у нас есть!

***
Анатоль Яни пра самога сябе

Закаханы мы ў паэзію Яні.
Напісаў ён сто тысяч вершаў.
Для адных ён - пакорлівей лані,
Для іншых - крыважэрней ваўкоў.

Лоб шырокі, быццам крамка ў скверы,
Жадае думка там экспромтам служыць.
Рот - як грот, ён падобны пячоры.
Можна кава яму прапанаваць.

Падбародак, два юха, два вочы
Падарыла Прырода яму.
Засядлаў ён аднойчы Пегаса
І лётае ўсюды таму.

Кахае бачыць, як свеціцца цудоўна
Далікатны веер світальных прамянёў.
На руках выявіць няцяжка
Дзесяць пальцаў і дзесяць пазногцяў.
 
Сотні кніг у яго ёсць на паліцах.
А яшчэ ў яго ёсць наўтбук.
Інтэрнэт ён уключае, філолаг,
І выходзіць на сайт, як на сенажаць.

- Ах, як час,- уздыхае ён,- імчыцца!
Аблічча шчаціннем сівою аброс.
Няма ў Яні жаданні галіцца,
А пад шапкай не стала волас.

У куртцы ходзіць ён ці ў тужурцы.
Уначы глядзіць ён сны, калі спіць.
- Гэй, згуляем-ка дзядуля, у хованкі!-
Хутканогая ўнучка крычыць.

Ён не кахае раскошнага панства,
Як не кахае хадзіць пра жар.
Купляе ў аптэках лекаў,
А ў ларках - у пакаваннях пюрэ.

Але ў кішэнях не хавае ён дулі
І не ходзіць надзьмутым без слоў.
Калі б выпусціць смог свае кнігі,
На паўсотні хапіла б тамоў.

Кажуць, быццам ён - дасціпны
І, як вятры вясновыя, шал.
Жыў ён у Мурманску, Ялце, Сухумі
І паэтаў у Чачні наведваў.

У гэтых радках не ўсё адаб'ецца.
Быў і ў Рызе, лётаў на Ўрал.
Быў у Карпатах, на возеры Рыца
І ў лядоўню Каму ныраў.

Аўтаручка - вострая, як рапіра.
Фельетон быў падобны на фантан.
Перавёў усе санеты Шэкспіра.
Дадзены яму акадэміка сан.

Спірт не п'е і не паліць махорку.
Паклёп ненавідзіць і ліслівасць.
Перакладае з іспанскага Лорку...
Як прыемна, што ён у нас ёсць!

   Перевод Максима Троянович