Ян Таировский. В вечернем парке. Рус. Бел
Изранен воздух женским криком.
- Оставь меня! Не тронь! Потом!
Становишься ты зверем диким!
Нахала осуждает сквер.
- Скорей милицию зовите!
Примчался милиционер:
- Мне документы предъявите!
И из кармана брюк своих
Он достаёт весьма пурпурный,
Как неба предрассветный лик,
Свой паспорт, документ структурный.
Листает паспортину мент:
- Не нахожу я неполадки.
Прошу, держите документ,
Проверил я. Тут всё в порядке.
- А вы, гражданочка, орать,
Считаю, не должны быть падки.
Мужчине-то придётся дать:
Ведь в документах всё в порядке!
У вячэрнім парку
У вячэрнім парку за кустом
Зранены паветра жаночым крыкам.
- Пакінь мяне! Не крані! Потым!
Становішся ты зверам дзікім!
Нахабніка асуджае сквер.
- Хутчэй міліцыю клічце!
Прымчаўся міліцыянер:
- Мне дакументы прад'явіце!
І з кішэні штаноў сваіх
Ён дастае вельмі пурпурны,
Як неба перадсвітальнае аблічча,
Свой пашпарт, дакумент структурны.
Гартае паспарціну мент:
- Не знаходжу я непаладкі.
Прашу, трымаеце дакумент,
Праверыў я. Тут усё ў парадку.
- А вы, грамадзяначка, гарлапаніць,
Лічу, вы павінны быць, не гадкі.
Мужчыне вось прыйдзецца даць:
Бо ў дакументах усё ў парадку!
Перевод Максима Трояновича
Свидетельство о публикации №121051002900