Ты мабыць ужо сьпіш.
Тады салодкіх сноў,
Каб вытрымаць наноў
Жыццё, з якога кпіш.
Спі, родны чалавек!
Сон прынясе табе
Надзею ў журбе,
Што скончыцца і здзек!
Жыццё- гэта ручай.
Як малады - бурлівы,
Лагодны ды шчаслівы,
Прывабны нібы рай.
Змяняюць дні гады.
Ракі павольнай плыні
І ручаёк не міне
Суніме жарсць хады.
Але ў душы ягонай
Ўсё ж будзе жыць надзея
Што зло ўсё ж састарэе
І рухне абарона!
Маёй сястры
© Copyright: Станислав Шастак, 2021
Свидетельство о публикации №121050908492
Свидетельство о публикации №121050908492
Рецензии