Легкi прывiд

Ёй бачыліся яго рукі, яго посьмішка,
яго крэпкае цела... Хутка
Маці пакліла Хельгу, і ўсё думкі пра
памерлага мужа ў Хельгі адыйшлі, дзіўна як гэта было часам і няма хвіліны на успоміны, а тут яны прыйшлі, жывыя , добрыя, пяшчотныя , і здавалася ў гэтых думках марах, жыве яе чалавек, як бясконцы сцяг яе кахання. Але вось цяпер стаіць паміж успомінамі і рэчаіснасцю.
    Маці Хельгі парэзала палец,  паклікала Хельгу, каб тая забінтавала.
 Галіна Брачыславаўна ніколькі не спалахолася, бо была больш цвёрдая ўнутры і толькі пажартавала, что лепш яе дачка пайшла ў медсестры.Маці бачыла
яе у белым халаце, але вось дачка так не думала, бо баялася сваёй свабоды.
-Вось і ўсё -сказала Хельга.
-Шчыра дзякую за дапамогу-сказала Галіна Брачыславаўна.
-Няма да чаго...
Старая жанчына працягвала глядзець тэлевізар.
...Як ўжо тыдзень назад з'eхаў хросны з Альжбетай, крыху патанчылі, паразмаўлялі, пагаварылі, пачаставаліся і ўсё пайшло як звыкла...Хельга пільнавала дзіцяці, гатавала, дапамагала маці, хадзіла ў краму ,глядзела тэлевізар, калі-нікалі чытала раманы, калі толькі хапала часу.