Хельга Харен. Снегопад. Рус. Бел
Молоко тяжелых небес,
Если шаг чеканит снежинок рать,
Держит копья наперевес?
И в лицо, а чаще всего в глаза
Целит бой ледяной пращи.
Ни бежать назад, ни «прощай» сказать,
Выбит меч, и расколот щит.
От дежурных слов «так устроен мир»
Лишь соленый иней у рта,
Чуют кровь сквозь вьюгу клинки рапир,
И сквозная рана чиста.
Может, сдаться в плен? Но зима сильна
Не оружием белых рот,
А густым запасом простого льна,
Что на саваны раздает.
Как она подходит — хрустит в груди
Шаг серебряных каблуков.
Нет причин грустить лишь у мутных льдин
И себя жалеть — у снегов.
Но в разгаре схватки семи ветров,
Кособок, темнолик, горбат,
Лунной бритвой вспорет себе нутро,
Чтобы нас укрыть, снегопад.
Снегапад
Як не плакаць? Як, душачыся, не хлябтаць
Малако цяжкіх нябёсаў лес,
Калі крок чаканіць сняжынак раць,
Трымае дзіды наперавес?
І ў твар, а часцей за ўсё ў вочы
Целіць бой ледзяной прашчы.
Ні бегчы назад, ні "бывай" сказаць,
Выбіты меч, і расколаты шчыт.
Ад дзяжурных слоў "так уладкованы мір"
Толькі салёная шаць у роце,
Чуюць кроў скрозь віхуру клінкі рапір,
І скразная рана ў плоце.
Можа, здацца ў палон? Але зіма моцная
Не зброяй белых рот,
А густым запасам простага лёну,
Што на саваны раздае плот.
Як яна падыходзіць - храбусціць у грудзі міг
Крок срэбных абцасаў зноў.
Няма чыннікаў журыцца толькі ў каламутных крыг
І сябе шкадаваць - у снягоў.
Але ў разгары сутычкі сямі вятроў,
Касабокі, цемнатвары, гарбаты ўзгад,
Месяцовай брытвай распора сабе нутро,
Каб нас атуліць, снегапад.
Перевод Максима Троянович
Свидетельство о публикации №121050802521