Яшчэ нядаўна сумныя пагоркі
Ляжалі пад зімоваю журбой,
А зараз вербалозы з пахам горкім
Жаўцеюць каташкамі над вадой.
І ранак юны раптам схамянуўся,
Ад промняў залацістага агню.
Ручай, за ноч знямелы, зноў прачнуўся,
І срэбным звонам будзіць цішыню.
Нібы дзяўчо, з усмешкаю прыветнай,
Вясна вітае змораны абшар.
Сукенку ёй палошча ціхі ветрык,
І сонейка цалуе свежы твар.
Рассыпала пралескі ля крыніцы,
Паркаль зялёны кінула ў лугі,
Ляшчыне падарыла завушніцы
І вербам шаль шаўковы, дарагі.
На беласнежных воблакаў далонях
Багацці незлічоныя нясе.
Прырода вызваляецца з палону,
З няволі невыноснай, пакрысе.
Вясна идзе
© Copyright: Надежда Момлик, 2021
Свидетельство о публикации №121042201580
Свидетельство о публикации №121042201580
Рецензии