ДУБЫ

Ля дубоў векавых запаволю свой крок
Абдыму, да ствала прытулюся.
Дай мне сілы  ісці і не збочыць убок
Хуткiм крокам, пакуль не стамлюся.

А стамiушыся,зноў да цябе я прыйду,
Сяду ў цень тваіх лiсцеу шумлівых
I у задуме сядзець i глядзець на ваду,
Слухаць птушак напеу шалаулiвых.

Вецер, бура галлё тваё з сілай трапау,
Сонца штодня неашчадна паліла,
Ну а ты, як асілак магутны стаяу,
Не зламала цябе гэта сіла.

З кожным годам мужнеў і цягнууся ў гару,
Хоць рака карані падмывала.
Сустракау ты шмат раз і праводзіў зару,
І нічога цябе не кранала.

Ты сталеў, сябар мой, табе ўсё не пачым.
Птушак гнёзды ты у голлі калышыш.
І ваверка дупло, і сава паміж тым,
Свой прытулак знайшлі ў тваёй высі.

Колькі прагі жыцця ў цябе, дружа мой,
І спакою, і велічы сіла.
І абняўшы цясней, заміраю з табой,
І стаю, каб ізноў кроу бурліла.

Дум самотных я цень праганяю далей,
Няхай водная плынь усе змые.
І здаецца жыцце прыгажэй і святлей,
А ад думак ліхіх, хай бог крые.