Пад вакном маім таполя
Весела шуміць.
Нахiлiушы голле долу,
У даль яна глядзіць.
Што ў той далечы бачыш,
Таполя мая?
Можа добрае што скажаш,
Мне на схiлку дня!
Ды маўчыць, мая сяброўка!
Хутка час бяжыць,
Стала сівая галоўка.
Колькi яшчэ жыць?
Што зрабiу – пакуль не згiнуу?
Быць альбо не быць?
Што нашчадкам ты пакiнуу?
Цi не сорам жыць?
Можа пылу ты па цячэнню
Жыццевай ракі,
Не хапала сіл, цярпення
Пазiраць у бакі.
Ды маўчыць мая таполя,
Сыпле пух на дах.
Эх ты, доля мая, доля,
Слёзы на вачах …
Роздум
© Copyright: Людмила Ткачёва 2, 2021
Свидетельство о публикации №121033003302
Свидетельство о публикации №121033003302
Рецензии