Мае вершы

Мае вершы не тое,
Што я сама.
Ім толькі патрэбна
Мая галава,
Каб жыць
І з людзьмі гаварыць.
Яны волю уласную
Маюць,
Часта злуюць мяне,
Дапякаюць.
Мы сварымся,
Доўга маўчым,
Чакаем.
Часам адзін аднаго
Праклінаем.
Потым я ім дарую,
А яны ажываюць,
Сабою мяне чаруюць
І зноў гаварыць пачынаюць.


Рецензии
Своевольно текут стихи,
Помолчав, открывают душу.
То поссоримся, то молчим,
То с досады их рифмы рушу.
Я прощаю им все грехи,
Шёпот их в голове слышу.
Так чарует их колорит,
Когда сами собой дышат.

Александр Минус   04.04.2021 19:52     Заявить о нарушении