Рыса

   ...У гэты дзень у кафе Алесь сядзеў сумны і абыякавы да ўсяго,амаль паспеў схавацца ад дажджу.Які пачаўся.Абстаноўка намагалася зрабіцца ўтульнай,але шэры колер працягнуўся ў вокны.Сабралося
шмат людзей, яны былі мокрыя і трэба было абсохнуць.Стаяла гучная гутарка.Алесь сядзеў адзін, узяў перакусіць салат,смажаны картофель, салодкую гарбату і пячэнне.Хоць і было і поўна , ды і мабыць людзі ,хоць і халодна не хацелі туліцца адзін да аднаго. Як бы то ад стомы, хацелася больш раскрэпасціцца.У кафе было неяк душна.
  Рыса ўбачыла ,што Алесь сядзіць адзін і падсела да яго. Як бы пытліва ўзглянула ў вочы,а потым пачала гаварыць, пра ўсялякае, расказваць пра  жыццё,расказвала пра сябе,як бы знаёмілася,час ад часу глядзела шэрымі вачамі ў вочы Алеся, і позірк яе зіхацеў. Яна казала, што зараз жыве адна, але хлопцы у яе былі,што яна тут пяць гадоў працуе.
 Дождж прайшоў людзі пачалі разыходзіцца, яна Амаль асталіся абодва.
 Рыса была крыху паўнаватая,кругленькі твар ,яна ставіла хвосцік на верх,і красілася чырвонай памадай.Дзесьці крэпка жартавала , але Алесю было няёмка ў гэтым стане, хоць ён пасміхаўся, ў двукоссі "артыстка за прылаўкам". Алесь сядзеў да канца , бо прыйшоў таксама бліжэй да вечара.
Рыса раптам схапіла Алеся і пацалавала ў шчаку, ажно застаўся чырвоны след ад жмінкі.Алесь быў здзіўлены , хутка сабраўся і пайшоў да дому ў незразумелым стане.
  Рыса зачыніла кафе роўна у дзесяць
хвілін вечара.