Цi пакутамi вымераны гэты час

..."Мабыць яшчэ жыць"-думаў Алесь Глебчык, калі павяртаўся дадому пасля працы.
   Іншым здавалася як жыць без цыгарэты,без бутэлькі і у чым сэнс, і ў чым задавальненне.А яшчэ без жонкі, якая гатуе ,прасуе, лямантуе.
Часам ты я ж хто так гаварыў,казалі і адваротнае, у добрым настроі можна сказаць ўсё ,што заўгодна,а ў дрэнным  іншае,кожны хваліцца пакуль не валіцца.А жыццё Алеся веяла сваёй павуцінай-яно здавалася нейкім празрыстым адценнем, ўжо не такой кідлівай(в смысле бросская) карціны.
   Часам чалавеку бывае і прыемна і не прыемна.З гэтага будуецца чалавек.Ніхто не кажа колькі яму адмерана,ці пакутамі ці шчасцем  вымераны гэты час.Не ідэальная істота,якой хочацца ідэалаў, але гэта ,што касаецца матэрыі з рэчаў.Прырода сама па сабе не ідэал,і таму не магчыма быць ідэальным.
 Вось неяк і расчуліўся Алесь. Ну хоць ніхто не бачыў.Ішоў праз лес дадому да бацькавай хаты, але гэта было яго не адзінае жытло.І наогул ён здаецца летам зрабіў бы рамонт.Убраў бы старую меблю, паклеіў іншыя шпалеры,зрабіў перастаноўку, павесіў новыя люстры, памяняў паталкі. ....Каб лягчэй было дыхаць, хоць і здавалася уйдуць як быццам успаміны тых часоў калі быў жывы бацька маці, але ж не чакаць пакуль дом разваліцца, там сям яго трэба было падмазать ,падрамантаваць.Паглядзець , што там на чардаку.