Прасвяжыуся

Мост апусціўся і ўзнялася рашотка. У замак вайшла чарга коннікаў...
     А вось іншая сцэна. Яны сядзяць за сталом і сярод іх Алесь Глебчык, ўзнімае келіх з віном, яны п'юць за брацтва , за моц. Але сон ў шэрых і чырвоных колерах, раптам Алесь спрабуе віно , а потым бачыць пітво ў келіху ператварылася ў кроў. Які непрыемны сон.
    Алесь у адной майцы ўзняўся і яшчэ крыху пасядзеў на ложку, са стула узяў  адзенне і вырашыў прайсціся і пайсці за вадой.
   На вуліцы была зорная ночь. Маленькія ды белыя, зоры ззялі для чалавека на зямлі. Хаты спалі і жыццё пад гэтымі зорамі . Вось яны вандроўнікі ночы , тыя хто не можа заснуць. Ішоў Алесь і ехаў і грукацеў ціха бідонам.
    Каля калонкі сустрэў старога , які абапёрся на паркан сваёй хаты , стаяў з заплюшчанымі вачамі. Калі ўслыхаў
грукат адчыніў вочы папрывітаўся загутарылі пад струмень вады, які поўніў бідон.
    Сёння мабыць не мая ноч.-сказаў той, але гэтага была дастаткова, каб крыху пагаварыць. Але пра сон не казаў, бо як пра яго рассказваць палахлівая казка. Хоць і імкнуўся сон рассказваць пра сябе.
   Гаварылі мабыць хвілін дзесяць. Стары гаварыў пра працу, успамінаў бо зараз на пенсіі, пра жыццё пра агарод які будзе бо наступае надвор'е , прасіў дапамогі ,таксама ўспомніў пра бацьку Алеся.
....Калі Алесь павяртаўся назад ,то ўжо як нібыто крыху прасвяжэў, і зусім забыўся на свой сон.