Зомбi
Вастрыё гарызонту
Рэжа ў кроў мандарын.
Цені ночы мінулай
Павуціну плятуць.
Я ізноў, быццам зомбі –
Той, што ў свеце адзін,
Да спакою не чулы,
Мітусню мрою чуць.
Адпусціць сон не ў сілах.
Мары іскаркі ў ім.
Мне павекі цяжкія,
Кавы б без малака…
Запытаў фарт я міла:
– Злосць на твары тваім?
Чалавека б’еш кіем,
Не трасецца рука.
Ды ў акенцы маўчанне.
Без адказаў паэт.
Блік здзіўляе кароткі.
Позірк сумны ў дазор.
Кошка спіць побач з рання,
Пад світання партрэт.
Пазнікалі сну ноткі...
І душа на запор.
Русская версия этого произведения здесь:
http://stihi.ru/2019/10/03/2761
Свидетельство о публикации №121020805090