Падмурак
Шпурлянуў лёс пад адхон,
Дні ў бездані кацілі
І пыталіся праз стогн:
«Для змагання маеш сілы?»
З болем крочыў на святло,
Мрой далонямі кранаўся.
«Моцны я!» – крычаў праз шкло
І праз слёзы пасміхаўся.
За абзу я не звярну,
Хоць і біты лёсам часта.
Я жыццё сваю цаню,
Бо яно – падмурак шчасця.
Русская версия этого произведения здесь:
http://stihi.ru/2018/01/05/1616
Свидетельство о публикации №121020803118