За дзень сумёты намяло.
Утульна, цёпла мне ў пакоі,
Ды толькі дзе душы цяпло,
Што так няўцешна непакоіць?
То, мабыць, воблік твой не знік,
Палоніць цішыню нямую.
Успамінаю кожны штрых…
І проста па табе сумую.
Пад поўні бляклым ліхтаром,
Змрок па-над цішаю згусціўся,
І непрыкметна сон крылом
На дум таемнасць апусціўся.
У ім каханне ажыло
Пад жураўлінаю тугою,
Ды толькі марыва плыло
Да сцежкі, дзе ішлі з табою.
Дажджы з асінай ва ўнісон
Гучалі музыкай тужлівай,
І я збаўлення парасон
Нясла асіне палахлівай.
Ды змоклае ў дажджах лісцё
Ўжо непагадзь зрывала долу:
Кароткае ў лістоў жыццё
Пад ветрам, што ўсю ноч скуголіць.
Раптоўна знік маркотны сон:
Каханне змокла, хоць і восень
Над ім трымала парасон…
А на гадзінніку ўжо восем.
Зимовы сон
© Copyright: Надежда Момлик, 2021
Свидетельство о публикации №121012206770
Свидетельство о публикации №121012206770
Рецензии