Ледзянячая холадам скруха
Просіць ціха: "Са мной пасядзі."
Размаўляе каротка і суха.
Паспрабуй толькі не дагадзі!
Не імкніся таіць свае слезы,
Што ідуць з дэпрэсіўных пакут.
Скруха - частка жыццёвае прозы,
Яна спрытна накіне хамут.
Скрухі голас, маркотны і злосны,
Скажа ўладна: "Сюды падыдзі!
Расчашы мае сівыя косы
І ў вочы мне паглядзі."
Скруха можа з’явіцца спантанна,
Можа доўга ахвяр пільнаваць.
Усё плануе яна ідэальна,
І наплыў яе цяжка стрываць.
Калі ў сэрцы разлад ды разруха,
І жыцце прыпыніла разгон,
Небяспечная, ліпкая скруха
Вельмі легка бярэ ўпалон.
Скруха
© Copyright: Ивета Витко, 2021
Свидетельство о публикации №121012201328
Свидетельство о публикации №121012201328
Рецензии