Яна
Яна – невядомасць нямога Сусвету.
Яна – ззянне вабнае зоркі ўначы.
Яна – як агеньчык, пачуццем сагрэты,
І светлае мары трымценне ў душы.
Яна адкрывае мне вочы світаннем,
Ля свечкі ўсе думкі заўжды пра яе,
Яна прыгажосцю мне робіць крыштальным
Пакутнае сэрца, бо слоў не стае.
Яна ахінуць мяне здольная ў вечнасць,
Бо промнем дрыготкім мігціць над зарой.
Яна – прадчуванне адметнай сустрэчы,
Слязіна над стомленым воблакам мрой...
Гісторыкі б'юцца, філосафы стогнуць.
Пранізвае час невядомасць адна:
Чаму на Планеце ў пакутах патонуць
Расстаннем прыкутыя Ён і Яна?
Русская версия этого произведения здесь:
http://stihi.ru/2019/01/08/4677
***
Лирика Игоря Субботина в двух версиях (русская и белорусская) представлена в книге-перевёртыше "Счастье в ломбард не сдают", который уже поступил в продажу (книжный магазин «Раница», Гродно)
О презентации лирического сборника читайте здесь: http://stihi.ru/2020/06/25/8964
Свидетельство о публикации №121010205523