Владимир Бордюгов. Корни. Рус. Бел
Но довелось и мне ходить с косой,
И труд с утра до зорьки повседневный
Прочувствовать усталою спиной.
И каждый раз, когда забросит случай
В деревню (и чем дальше, тем — родней),
Где к тыну ветхому крадётся лес дремучий,
Я чувствую дыхание корней.
И сруб с венцом истлевшим, вросший в землю,
Тремя окошками с фасада в дом зовёт,
Где то ли спят герани, то ли дремлют,
И бабка старая к стеклу в «дозоре» льнёт.
А дедов дом с полвека не видал я —
С соломенною крышей, стены — мел,
Как белый снег… Тот снег давно растаял,
А дом по брёвнышку, наверное, истлел.
Сгорели годы огоньками спичек,
Оставил лес за тыном много пней…
Кресты, ограды, даты на табличках —
Святая память родовых корней…
Карані
Я - гарадскі, ад вёскі не далёкі,
Даводзілася мне хадзіць з касой,
І праца з раніцы да зоркі сінявокай
Прачуць стамлёнаю і потнаю спіной.
І кожны раз, як выпадак даручыць
Сустрэцца з вёскай (што радней наноў),
Да тына падкрадзецца лес дрымучы,
Душой адчую зноў дыханне каранёў.
Зруб з вянком, урослы ў зямлю,
Трыма акенцамі з фасада ў хату кліча,
Дзе ці то спяць герані, што люблю,
І бабка туліцца да шкла ўсім абліччам.
А хату дзедаву паўвека не стракаў -
Дзе дах з саломы, сцены -з мела,
Як белы снег… Той снег даўно растаў,
А хата па бярвенцу спарахнела.
Гады гарпць агеньчыкамі знічак,
Пакінуў лес за тынам столькі пнёў…
Крыжы на цвинтары, дзе лічбы на таблічках -
Святая памяць родных каранёў…
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №120122903244