Памятай дзядоy сваiх!

мы -
   маўчым па кутах сваіх
                цёмных,
                доўга
звычка такая -
             нас прывучылі,
                браце

і пакуль разважаць ёсьць над чым без натоўпу

па аднаму нас бяры і ламай -
                забівайце...
голас твой скралі?
                А ці быў у цябе гэты голас?
плямы па твары -
                гэта брыдкасьць і сорам?
можа
      па сутнасьці
                ты надзвычай своім ротам

звык карыстацца падобна прасьцейшым
                істотам?
раптам
       здяйсняюцца мары -
                толькі у казках
але цмок, што пужае
                насамрэч
                рэальны, халера
ён тут з'явіўся
                пакуль мы сядзелі
                на чарках
скварках,
           крэдытах
                ды рабскіх галерах

безліч герояў палегла
                ў
                белым поле
гэта іх кроўю
              фарбуюцца стужкі ў чырвень
потым
       яны уздымалі сьцягі
                ў няволе
тыя,
     што зараз абразліва кажуць -
                фашысцкі.
можа насамрэч мы - наўпрост
                другія,

і не здарма нас атруцілі пойлам зялёным?

жыць у падмане
              да смерці  - гэткая доля...
мармурным
          помнікам пераўтварыцца
                халодным.
зрынь,
        я малю,
                пачуццё гэтых думак ганебных
кроў
      сваіх продкаў у сэрцы,
                давай,
                абудзі!
выйдуць на плошчу
                ды стануць сцяной
                нерухомай
побач з жывымі
                няскорныя
                нашы дзяды!

0412-23122011:51