Н. А. Полянских. Я оставил свой пыл. Рус. Бел

Я оставил свой пыл
на ухабах дорог,
задубел от солёного пота,
оттого, что любил
и трудился, как мог,
а любить -
это тоже работа!

На судьбу не стенал
и родную страну
закрывал от ужасной напасти,
но печален финал:
я у боли в плену,
а страну растащили на части!

Я люблю наблюдать
за цветением роз
и мерцанием звёздного неба,
а пришлось убирать
за скотиной навоз,
чтоб семья не осталась без хлеба.

Независимый дух
не бунтует во мне,
и не кажется труд этот низким:
я страдаю от мух
и копаюсь в дерьме
от горячей любви к своим близким.

Я не жлоб, не балбес,
ненавижу ханжу,
презираю бездушную ряху,
и на речку, и в лес,
будто в церковь хожу,
постирав перед этим рубаху.

Пусть нелёгок удел,
улыбаясь сквозь боль,
каждый день напрягаться до пота,
ведь я верить хотел -
и поверил в любовь,
а любить -
это тоже работа!


Я пакінуў  запал
 
Я пакінуў запал
ля выбоін дарог,
закалеў ад салёнага поту,
таму, што любіў
і працаваў, як мог,
а кахаць -
гэта таксама праца!

На лёс не стагнаў
і родную краіну
захіліў ад жудаснай пошасці,
але сумны фінал:
я ў болю ў палоне,
а краіну расцягнулі на часткі!

Я люблю назіраць
за красаваннем руж
і мігаценнем зорнага неба,
а прыйшлося прыбіраць
за быдлам гной,
каб сям'я не засталася без хлеба.

Незалежны мой дух
не бунтуе ў во мне,
і не здаецца праца нізкай:
я пакутую ад мух
і капаюся ў дзярме
ад кахання да родных і блізкіх.

Я не жлоб, не балбес,
ненавіджу ханжу,
пагарджаю бяздушную раху,
і на рэчку, і ў лес,
бы ў царкву я хаджу,
памыўшы перад гэтым кашулю.

Хай нялёгкая доля,
усміхаючыся скрозь боль,
кожны дзень напружвацца да поту,
бо я верыць жадаў -
і паверыў у любоў,
а любіць -
гэта таксама праца!

    Построчный перевод на белорусский язык Максима Троянович