Туча, загустела, не скрывая злобу,
Не пророча доброго мне впрок...
Тут тридцать девятый подкатил автобус -
Словом, под дождём я не промок.
Эта держит зонтик, тот – под капюшоном,
А меня автобус защитил,
Кто-то шланг пожарный под большим напором,
Чтоб с планеты смыть, на нас пустил.
Для меня два места сохранил возница,
Сел я, размечтавшись, у окна,
Твой заслышал голос вдруг и под ключицей
Ощутил пылание огня.
Улицы простёрлись, влажны, как тюлени,
Был как бы живым их серый блеск,
Фонари зажечься всё никак не смели,
Мой вояж похож был на бурлеск.
Где-то ты стояла в мокром сарафане,
Не как я, промокший весь от слёз
В этом автобУсе, а не в ресторане,
И вина никто нам не принёс.
Бату(Бартломей) Данелия (род.1950) — грузинский поэт,прозаик, переводчик.
Окончил Литературный институт им. Горького в Москве.
Бурлеск по стихотворению Бату Данелия Автобус 39
© Copyright: Ирина Санадзе, 2020
Свидетельство о публикации №120121109319
Свидетельство о публикации №120121109319
Рецензии
ბათუ (ბართლომე) ბარნაბას ძე დანელია
ავტობუსი №39
გადახურა ცამ მიწა ღრუბლის კრამიტით,
წვიმის შიშით გამევსო მკერდის განჯინა…
ავტობუსი (ნომერი ოცდაცხრამეტი)
მოვიდა და გალუმპვას გადამარჩინა.
სხვა – ვინ ჯიხურს, ვინ – ქოლგას, ვინ – კაპიუშონს,
მე – ავტობუსს მივენდე, ბრალი მაგათი,
რომლებზედაც ცამ წვიმა ისე მიუშვა,
როგორც ცეცხლზე მეხანძრემ მძლავრი ნაკადი.
ჩემთვის “ორი” ადგილი სულ აქვს ავტობუსს…
ფანჯარასთან დავჯექ და ფიქრი დავიწყე.
შემომესმა შენი ხმა, შენი ნაკვთებიც
მომაგონდა და ცეცხლი ვიგრძენ ლავიწზე.
ყველა ქუჩა წვიმაში, როგორც სელაპი
იწვა, ხოლო ნათურებს სურდათ ანთება,
ვიღაცები გარბოდნენ – წვიმით სველები,
ვიღაცები – ხეებქვეშ ჩანდნენ ლანდებად.
იქნებ სადმე შენც იდექ სოველ კაბაში.
მეც სოველი ვიყავი – ცრემლით ოღონდაც.
ავტობუსში ვიჯექი, როგორც კაფეში
ვმჯდარვარ შენთან, ღვინო კი არვის მოჰქონდა.
Ирина Санадзе 11.12.2020 23:49 • Заявить о нарушении
ავტობუსი №39
გადახურა ცამ მიწა ღრუბლის კრამიტით,
წვიმის შიშით გამევსო მკერდის განჯინა…
ავტობუსი (ნომერი ოცდაცხრამეტი)
მოვიდა და გალუმპვას გადამარჩინა.
სხვა – ვინ ჯიხურს, ვინ – ქოლგას, ვინ – კაპიუშონს,
მე – ავტობუსს მივენდე, ბრალი მაგათი,
რომლებზედაც ცამ წვიმა ისე მიუშვა,
როგორც ცეცხლზე მეხანძრემ მძლავრი ნაკადი.
ჩემთვის “ორი” ადგილი სულ აქვს ავტობუსს…
ფანჯარასთან დავჯექ და ფიქრი დავიწყე.
შემომესმა შენი ხმა, შენი ნაკვთებიც
მომაგონდა და ცეცხლი ვიგრძენ ლავიწზე.
ყველა ქუჩა წვიმაში, როგორც სელაპი
იწვა, ხოლო ნათურებს სურდათ ანთება,
ვიღაცები გარბოდნენ – წვიმით სველები,
ვიღაცები – ხეებქვეშ ჩანდნენ ლანდებად.
იქნებ სადმე შენც იდექ სოველ კაბაში.
მეც სოველი ვიყავი – ცრემლით ოღონდაც.
ავტობუსში ვიჯექი, როგორც კაფეში
ვმჯდარვარ შენთან, ღვინო კი არვის მოჰქონდა.
Ирина Санадзе 11.12.2020 23:49 • Заявить о нарушении