Наплакаўся апошні дождж асенні
У цемнаце, зачыненай вакном.
Я слухаю і плачу, як Ясенін,
Паліў душу паэзіі агнём.
І я, як ён, хачу прыйсці дадому,
Хоць родной хаты там даўно няма.
Я не патрэбны на сяле нікому.
Зьмянілі восень сцюжа і зіма.
Ці можа праз гадоў і сцюжы сцену
Я на світанні, як прыйду туды,
Сустрэну зноў каханую Алену
І стану сам бяздумна малады!
Доля Ясенiна
© Copyright: Станислав Шастак, 2020
Свидетельство о публикации №120120109734
Свидетельство о публикации №120120109734
Рецензии