А. Розенбаум. Ромка этого уже не видит

Ромка

У задуменнасці праспект.
Рыхтуюць воблакі канцэрт,
Дождж – як распеўка опернай спявачкі.
А лісце падае ў садах,
І восені да слёз шкада,
Бо працавала, як магла, -
Уночы дываны ткала,
А Ромка гэтага ўжо не бачыць.

Мы ўжо на фінішнай прамой,
З дарослай скончана гульнёй,
І неўзабаве смерць усіх аддзячыць.
Па шчоках слёзы пацякуць,
І найвялікшая з пакут –
Глядзець, як з сонечным святлом
Лісцё закруціць вальс-бастон,
А Ромка гэтага ўжо не бачыць.

З белай зорачкай на лбе
Скачуць коні ля цябе
Гулкай чарадой.
Коні ў небе воблакам,
Коні ў небе воблакам
З табой.
Будзем мы шукаць цябе,
У небе выглядаць цябе,
І ў зручны час
Самалётам рэйсавым
Прылятай, пагрэешся,
Да нас.

Шуміць на вуліцах натоўп,
Хто працаваць, а хто дамоў,
Каб зняць свой вечна модны твід і легчы ў спячку.
У краме кветкавай аншлаг –
Стаіць са ззяннем у вачах
Дзяўчо чароўнае красы –
Як залатыя, валасы…
А Ромка гэтага ўжо не бачыць.

З белай зорачкай на лбе
Скачуць коні ля цябе
Гулкай чарадой.
Коні ў небе воблакам,
Коні ў небе воблакам
З табой.
Будзем мы шукаць цябе,
У небе выглядаць цябе,
І ў зручны час
Самалётам рэйсавым
Прылятай, пагрэешся,
Да нас.

Мы ўжо на фінішнай прамой,
Наш сябра сёння перамог.
Каго наступнага даможацца ўдача?
Аднойчы ў горшую з гадзін
Тут застанецца з нас адзін,
Ён пойдзе, схіліць галаву –
Адзін. І хораша таму,
Што Ромка гэтага ўжо не ўбачыць.