Цяпер у снах, дый толькі ты мяне вітаешь,
У цемры ночы ціха падыходзішь,
Лагодна на падушцы прылягаешь
Ды цішыню с Прадвечнасці прыносішь...
Матуля, для мяне няма мілей хвілінкі,
Чым гэтыя імгненні ля цябе,
Няма магчымасьці стрымаць слязінкі,
Якія льюцца у развітальнай цішіне...
Ты падыходзішь проста, нібы хмарка,
Што ў Лермантава панавала ў душы,
Пайшла ужо, а мне і сення жарка,
Як толькі ўзгадаю цяпло тваёй рукі...
05.2005 г.
Святло душы
© Copyright: Ирина Окунь, 2020
Свидетельство о публикации №120111709359
Свидетельство о публикации №120111709359
Рецензии