Маю Радзіму зноў камусьці трэба
У палон загнаць, зняважыць аж да глебы.
Людзям няма за што купіць і хлеба,
А з іх чакаюць грошай і хвалебы.
Так не бывае, хто прыйшоў у паны з пана,
Той будзе пан і пашкадуе кацяня,
А хто із мужыка, той са свайго зіпана
Пашые мітру і ўжо ня ведае й каня.
Я не змаўчу, калі ў мяне спытаюць,
З кім я далей хачу пайсці у жыццё,
Я адкажу: З Радзімай, з роднай мовай,
З суседзямі, хто яшчэ мае пачуццё.
Я нарадзілася ў Белай Русі,
Ня трэба забіваць яе імя,
Яна мяне вучыла як прымусіць кахаць
Ды веру продкаў шанаваць, яе любя.
Калі ты любішь гэту глебу,
Калі ў цябе ёсць у ёй карані,
Ты зразумей, што берагчы нам трэба
Яе, дапамагаць, каб ворагу дасталась ні ані.
31.03.2017 8-55
Дзень ня воли
© Copyright: Ирина Окунь, 2020
Свидетельство о публикации №120110701451
Свидетельство о публикации №120110701451
Рецензии