***
У даль бярозавую глянеш
І зразумееш, што жывеш,
І лістападам раптам станеш,
І лісце, нібы славу, жнеш.
Ды не сажнеш прызнання краю,
Нібы цябе няма зусім.
О, колькі золата я маю!
Брыду па лісці залатым…
У даль бярозавую… Мару…
І разумею, што жыву,
Бо даў сам Бог мне дзень і хмару,
І луг, і поле, і траву…
02. 11. 2020 г.
У даль бярозавую глянеш...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2020
Свидетельство о публикации №120110202988
Свидетельство о публикации №120110202988
Рецензии