И. Е. Витюк. Русский долг. Рус. Бел
И на просторах снежных льётся кровь.
Когда же злоба в кротость обратится?
В святую и небесную любовь?!.
Кошмарный сон веками гложет душу,
Нас даже власть не в силах погубить.
Неверный Запад сон наш не нарушит, –
Ведь мёртвых невозможно разбудить.
Но на краю заснеженной пустыни
Вновь Солнца ледяного виден свет.
Он озарит забытые святыни,
И русский знает – смерти в Боге нет!
И снежный пепел прошлых потрясений
Стряхнём с себя, заслышав Благовест.
И мир греха замрёт в оцепененье,
Увидев русский Православный крест.
Россия – в нас. Она уже очнулась!
И пусть орёт истошно вороньё,
С Россией Бог! Она навек вернулась –
Отдать долги и возвратить своё!
Рускі абавязак
Расіі няма! Яна нам толькі сніцца!
І на абшарах снежных ільецца кроў.
Калі ж злосць у пакорнасць звернецца?
У святую і нябесную л.боў?!.
Кашмарны сон стагоддзямі грызе душу,
Нас нават улада не ў сілах загубіць.
Няслушны Захад рушыць пакрысе, -
Бо мёртвых немагчыма абудзіць.
Але на краю заснежанай пустэльні
Зноў Сонца ледзянога бачны свет.
Ён асвяціць забытыя святыні,
І рускі ведае - смерці ў Богу нет!
І снежны попел мінулых узрушэнняў
Страсём з сябе, учуўшы Дабравест.
І свет граху замрэ ў здранцвенне,
Убачыўшы рускі Праваслаўны крыж.
Расія - у нас. Яна ўжо ачулася!
І хай гарлапаніць нема груганнё,
З Расіяй Бог! Яна навек вярнулася -
Аддаць абавязкі і вярнуць сваё!
Построчный перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №120101607761