***
Восень, абыякавасць старэння,
Золата бяроз… і цішыня.
Ад праблем зямных – у сутарэнне
Той душы, дзе толькі глыбіня.
Хай равуць, гудуць і свішчуць недзе
Ў вершалінах дрэў усе вятры.
Па апалым лісці, як па следзе
Маладосці, ты ідзі стары.
Восень, абыякавасць да гулу,
Да вятроў пранізлівых наскрозь,
Бо не раз ламалі цябе, гнулі,
А ты рос душой сваёй і рос.
06. 10. 2020 г.
Восень, абыякавасць старэння...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2020
Свидетельство о публикации №120100603247
Свидетельство о публикации №120100603247
Рецензии