зачерпнул гроздь, припрятал горсть,
в кость дал, дёрнул со двора.
вышел на берег, в воду по новой,
чем меня смерил, добры панове?
векселем, плетью ли, всё до пикселя
скісла ў мове, але не развітвайся.
чуеш, як цягнуцца горкімі стогнамі
горны забітых і пакароджаных?
бачыш іскрыстае неба над блокамі -
пошукі ласкі апошняй, далёкай?
паветра прасочыць пачуцце з Яўропы,
падзьме як ласунком, зірне ў акенца.
стаміцца паўстанец ісці супраць войска,
прыемней рамёствы ў старане польскай.
адны ўцякаюць, кагось не чапае,
а хтосьці ў школы ідзе па суботах,
яны вырастаюць - патомкі Касцюшкі,
прыгожая твары, удзячныя душы,
кахаю народ, які зваць беларускім!
---
февраль 2020
верш пра Радзiму
© Copyright: Рома Радин, 2020
Свидетельство о публикации №120092405278
Свидетельство о публикации №120092405278
Рецензии