Сарокі дзве сядзелі на суку,
Паміж сабою жвава стракаталі.
Навін навокал, зерня бы ў мяшку,
Але адну з іх толькі прыгадалі.
Жыве ў суседнім лесе караед,
Ўсе сосны рыжыя - бяда якая.
Пра гэта не гаворыць наш сусед,
Ўсё песенькі вясёлыя спявае.
З кустоў варона голас падала:
- Мае нікому спевы не патрэбны,
Здароўя сколькі, ведаў аддала
І голас маю моцны, звонкі, срэбны...
Ім можа паглядзець вакол сябе,
Дзе процьма караедаў завялася,
Дзе вецер свішча быццам на трубе,
А жыўнасць ў лес суседні падалася.
*. *. *. 22.09.2020 г.
Сароки
© Copyright: Анатолий Уминский, 2020
Свидетельство о публикации №120092207135
Свидетельство о публикации №120092207135
Рецензии