Биревге де бермежекмен, бермежек...

Гюн иржайтгъан гюл бавлардан гезетип,
Яш башымны басып исси бавруна,
Биревге де бермежекмен сени, деп,
Дадим, пакъыр, ушана эди савунда.

Юлдузумну юрюмеге къойман, деп,
Атып атам гюч-къуватлы сыртына,
Оьбе эди: къурчагъымны бермен, деп,
Яшыртгъынлап, атасындан тартына.

Меникисен, бермежекмен, бермей, деп,
Ана къоллар узун чачлар эше эди.
Къалмасын деп аявсуздан хатири
Гьарисине бир ярама тюше эди.

Гюл уямдан учгъандан сонг къуш йимик,
Гелин къыздай ай ярыкълы гечелер,
Биревге де бермежекмен сени, деп,
Жан сюйгеним шыбышлагъан нечелер.

Къалгъан заман:
Бермеймен! – деп, яш къоллар,
Минчакълардай тар бойнума тагъылып,
Гёзьяшларым тамагъыма тыгъылгъан,
Оьзлюгюнден гете эди агъылып.

Яшав бизин не янгъа да ташлагъан,
Аямагъан къысмат бизден къапасын.
Аз яшап да биз гёрмеген не къалгъан,
Танымайдан башлап яшым атасын.

Авуп гетме заман тезден болса да,
Сигьру сёзлер, не ерден де етежек,
Сув тамдырып, кёп керенлер тирилтген:
«Биревге де бермежекмен, бермежек...»