Инна Матяш. Мужчины в тесных пиджаках...

Мужчины в тесных пиджаках
Решили мир держать в руках.
В крутых мамоновых очках
не видно света:

Что сор, что люди - всё одно.
Сквозь виртуальное окно,
Льют ядовитое вино.
И пьёт планета.

Столетья «славные мужи»,
Предав Того, Кто дал им жизнь,
Меняли души на ножи,
Кроили гетто.

Как нам земной наш дом спасти,
Заблудшим разум обрести,
Любовь в сердцах своих нести,
Храня Заветы?!

Ведь в пропасть следуют они
На Люциферовы огни,
Срывая жизнь с родной земли,
За блеск монеты...

Мужчыны ў цесных пінжаках...
 
Мужчыны ў цесных пінжаках
Трымалі свет у сваіх руках.
У стромкіх мамонавых ачках
не відаць света:

Што смецце, што людзі - усё адно.
Скрозь віртуальнае акно,
Ільюць атрутнае віно.
І п'е планета.

Стагоддзі "хвалебныя мужы",
Здрадзіўшы Таго, Хто даў ім жыццё,
Змянялі душы на нажы,
Кроілі гета.

Як нам зямны наш дом весці,
Аблудным розум узрасці,
Каханне ў сэрцах сваіх несці,
Захоўваючы Запаветы?!

Бо ў прорву вынікаюць яны
На Люцыферавы агні,
Зрываючы жыццё з зямлі,
За бляск манеты...


   Перевёл Максим Троянович