Пакліч мяне ў задумлівую восень,
У жоўтую мяцеліцу гаёў.
Няхай мне арабіна пазайздросціць,
На шчасце паглядаючы маё.
Пакліч мяне з сабой парой пагоднай
У свежасць ап’яняльную лясоў,
У гулкасць цішыні неверагоднай,
У бэзавую квецень верасоў.
Аблашчыць восень позіркам кароткім,
Сагрэе пацалункам трапяткім,
У засені густой бароў дрымотных
Смалісты пах, і зманлівы такі.
Варожыць восень над адчайным лёсам,
Дае апошні шанец на зямлі.
Над пожняй, над запозненым пакосам
Курлычуць развітальна жураўлі.
Паклич мяне
© Copyright: Надежда Момлик, 2020
Свидетельство о публикации №120091501821
Свидетельство о публикации №120091501821
Рецензии