Чароўнае месца ў сэрдцы Еўропы,
Там зубр пануе ў лесе даўно,
Там месца не кім не кранутай прыроды –
Белавежскай пучшай завецца яно.
Пабачыла пушча многа гісторый,
І хоча яна іх усім расказаць:
Скрыпам галін, шумам вярховін –
Усяляк намагаецца распавядаць.
Плакала пушча ад сваёй страты:
Тысячы звезлі магутных дубоў.
Тут вінаваты чалавек-здраднік,
Які для нажывы ў пучшу прыйшоў.
Да гэтага плакала пучша ад лёсу,
Які напаткаў яе ў вайну –
Загінулі там карабельныя сосны,
Фашысты звазілі іх на цягніку.
Ніколі такога яшчэ не здаралась,
Не ведала пушча буйней крадзяжу.
Вякамі яна ўсё больш разрасталась,
Ня смеў ніхто рушыць пушчы мяжу.
На шчасце, ужо пад аховаю пушча,
Павольна гуляюць там лосі, зубры.
А людзі сюды прыязжаюць паслухаць
Што кронаю шэпчуць старыя дубы.
04.09.2020
Белавежская пушча
© Copyright: Алена Полесская, 2020
Свидетельство о публикации №120090404976
Свидетельство о публикации №120090404976
Рецензии