Вінаватымі вачыма
На цябе ўвесь час гляджу,
Ты прабач мяне, Радзіма,
Што я ціхенька сяджу.
Ёсць з дзясятак апраўданняў:
Недавер, адказнасць, страх…
Так, выявы катаванняў
На людзей наводзяць жах.
Талерантнасць нават наша
Не вытрымлівае іх.
Хто за гэта нам адкажа,
За сыноў усіх тваіх?
Хто цябе ў свой час падхопіць,
Уратуе ад нягод?
Хто не проста скажа: “Хопіць!”,
А ўратуе свой народ.
Ні на Захаде, ні Ўсходзе,
Нам адказ не адшукаць,
І для іх мы ўсе “народзец”,
А народам мусім стаць!
Не, ня мерацца сцягамі
Гэта - дробязі, сябры.
Выйдзем шчыльнымі радамі
Як жыцця гаспадары!
І АМАПаўцаў, вайскоўцаў
Прытулім мы да грудзей,
То ж таксама нашы хлопцы,
З роду нашага – людзей...
Вінаватымі вачыма
На цябе ўвесь час гляджу,
Ты прабач мяне, Радзіма,
Хіба вершык напішу…
25 жніўня 2020 г.
Ты прабач мяне, Радзiма
© Copyright: Садовский Андрей, 2020
Свидетельство о публикации №120082603208
Свидетельство о публикации №120082603208
Рецензии
