Жнiвень подыхам восенi зранку
Абуджае былы ўспамiн.
Я сумую амаль беспрастанку,
Бачу слёзы пунсовых рабiн.
Цiхамiрнае помню дзяцiнства:
Як жа проста было ўсё тады.
Адчувалi з сябрамi адзiнства,
Боль ды радасць дзялiлi заўжды.
А цяпер майму сэрцу так цяжка,
На душы нiбы кошкi скрабуць.
Чую словы i кожнае важка:
З розным колерам вусны жывуць.
Канюшына палохае белым,
А павiнна бы лашчыць мяне;
Падаецца чырвонае смелым,
Толькi што мне спакой прынясе?
Хай свабодна шумiць вакол лiсце,
Вецер вольны ў вачах мiльгацiць.
Калi лёсам — буяць на пагосце,
У нябёсах хай голас ляцiць!
Жнiвень подыхам восенi зранку
Мне надзеяй нясе новы гiмн.
Я яго сустракаю на ганку
Са слязамi пунсовых рабiн…
22.08.2020.
Жнiвень...
© Copyright: Димидов Константин, 2020
Свидетельство о публикации №120082300515
Свидетельство о публикации №120082300515
Рецензии