Землякам на местном диалекте

Зямлякам
(на мясцовым дыялекце)

Хочу я на хотыніцком сёні зложыць
Вершык-сповадзь до родного краю.
Тут родзіласа я, засталаса і  жыць,
Бо ў розлуцы я вэльмі скучаю.

“Подомлінне совецке”-шуцілі тогды,
Як із клуба мы шлі молодымі.
Проляцелі гэ хутко, на жалосць, годы,
Ды душа сёні грэецца імі.

Я хотыноўка ў мысьлях, робоці, словах,
І я лепшого места ні знала.
Мое дзетство ростало на тых попловах,
Дзе ваночкі з цьватоў я звівала.

Я ходзіла як ўсе садзіць бульбу васной,
Жураўліны збірала-- на грошы.
Чорных ягод ў коробку лозову, з горой,
Шчоб запас быў на зіму хорошы.

Грабла сено ў болоці, носіла под стог,
Оводоў розгоняла со злосьцю.
Была рада, шчоб хто мне ў робоці помог,
Была й рада нежданному госьцю.

Годовала дзяцей і доіла короў,
Баз “сьціралкі” сям’ю обмывала.
Барагла я ў душэ до дзярэўні любоў,
Долі лепшой собе ні шукала.

Свой імеём язык, на ём плачуць, поюць,
І куды б ні поехалі з дому,
Нас ў раёні по “оканню” ўсе познаюць.
Насьмаяцца ні дам я нікому

Колі скажуць ізноў, поглядзяць звысока:
“Пішэш вершы, а брыдко говорыш…”
Значыць высохла памаці іхнёй рака,
Бо жывы, покуль прэдкоў ты помніш.

У потрэбі заўсёды знайду я слова,
Каб казацца “культурною” тожэ.
Ды ні гонором поўна моя голова,
Бо любіць ён ніяк ні поможэ.

І я ў месьці любом, і ў любую пору
Помню ўсе, дзе проходзіло дзетство.
І на том языку я з людзьмі говору,
Шчо покінулі дзеды ў насьледство.

(на вуліцы Падамлінне-- хата маіх бацькоў,
сёння гэта вуліца Перамогі)
2019 год