Злілося з ліраю пяро
І вывела няцвёрда першы,
Адзіны ў тысячы дарог,
Радочак непаўторны верша...
Я, пачынаючы пісаць,
Тады яшчэ і не ўяўляла,
Што буду сэрцам маляваць
Карціны слова... І шукала
Свой шлях уласны па жыцці,
Сцяжынку ў свет на раздарожжы,
Якой належыць мне ісці
Туды, дзе залаціцца збожжа,
Дзе толькі сонейка ўзышло,
Дзе вечна радаснае лета
І дзе паэзіі святло
Натхняе сэрцы вечнай мэтай.
Рачулка. Бераг. Залаты пясок.
Цябе я ўспамінаю ля вады —
Дзяцінства наша, звонкія гады,
Што ты цяпер згадаць, на жаль, не змог.
Успамінаю... Дзень ужо заснуў:
Заходзіць сонца за чароўны бор,
І вечар вёску цемрай агарнуў,
І бачна мігаценне ясных зор.
Я тут нібыта ў казцы. Цішыня.
Амаль не чутны часу лёгкі крок...
Успамінаю на зыходзе дня,
Што ты згадаць, на жаль, ужо не змог.
ПЯРО I ЛIРА
© Copyright: Яна Явич, 2020
Свидетельство о публикации №120072505021
Свидетельство о публикации №120072505021
Рецензии