Глущенко Виктор. Хатёнки сгорбившись уснули
В седых сугробах, как сурки,
А на краю безлюдных улиц
Собаки воют – не с тоски...
Быть может чуют волчью шкуру,
Авось к беде – трагичный знак.
Печные трубы дружно курят
Морозный воздух, как табак.
Трещит на речке лёд хрустальный
По кромке берега – по швам.
А месяц, съёжившись, устало
Плывет по дымным облакам.
В мозгу вдруг, как из автомата,
Стрельнула мысль по сердцу враз –
О том, что и по мне когда-то
Завоют псы в прощальный час...
Хаткі, згорбіўшыся, заснулі
Хацёнкі, згорбіўшыся, заснулі
Ў сівых гурбах – ні бяды,
А на краю бязлюдных вуліц
Сабакі выюць - не з нуды...
Мо ваўка чуюць шкуру мужна,
Бяды трагічным знакам вунь.
Печкавыя трубы паляць дружна
Паветра, нібы-та тытунь.
Трашчыць на рэчцы лёд ад стомы
Па краю берага - шырока.
А месяц, скурчыўшыся, вядома
Плыве па дымлівых аблоках.
І раптам, нібы з аўтамата выйсце,
Стрэльнула думка па сэрцы ўраз -
Пра тое, што і па мне калісьці
Завыюць сабакі ў развітальны час...
Перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №120071304517