Оливии Тигрис

Олівіі Цігрыс.
Жонка сядзіць і чыхае,
Я на балконе стаю.
Котка ў душу пазірае,
Быццам бы я ўжо ў раю.
Як мне цяпер не хапае
Найды, сабачкі маёй,
З сынам яе пахавалі
Пазамінулай вясной.
Там, у Мядзьвежына любка,
Болей не вернешся ў дом
Светлая наша галубка,
Бачыш, як свінні жывём.
Хто цяпер нас акультурыць,
Выведзе ў двор пагуляць?
Спёртая  затхласць кватэры,
Сцены, якіх не ўзламаць.
Днямі сяджу, бы ў цямніцы,
Замураваўся ў турме,
Ольва, ты будзеш мне сніцца,
Нават у чорнай труне.
Ольва, маё ты дзіцтка,
Як я жыву без цябе,
Помню, бывае дахаты
Цягнеш п’янога мяне.
Або, губляючы сліну
Следам храпеш за спіной,
Думаеш, раптам пакіну?
Страшна застацца адной.
Свет жа бязлітасны, жорскі
Ты палюбіла, як ёсць,
І церабіў тваю шорстку
Кожны прыходзячы госць.
Часам здавалася, слова
Скажацца людзям табой.
Ты спасцігала асновы
Тайны адвечнай двубой.
Найда – такая брышкуха:
Вёрткай вавёркаю – шусь!
І на гардзіне. Паслухай,
Што б мы не елі – панюхам
Скочыць на стол правяраць.
Так, сумавала… Спачатку,
З вуліцы як не прыйду
Бегае ўсё і шукае,
Думае, раптам знайду.
Потым яна зразумела:
Болей на свеце няма,
Месца тваё тады смела
Котка заняла сама.
Дзіўным такім абярэгам
Ходзіць за мною па пятах,
Думак таёмнае эха
Слухае ў чуткіх вушах.
Колькі разоў я бывала
Ольвай яе называў.
Мне Вераніка сказала
Бог тваю душу аддаў.
(26.06.2020 г.)