З ранiцы

     -Сёння з раніцы мне было дрэнна ледзь дыхала як Божухна не забраў-
   прамовіла Галіна Брачыславаўна. Праўда передавалі па радыё, что будзе
   зноўку перапад температуры. Ціснула ў галаве, таму і баялася часам
   старая жанчына заставацца ў адзіноце.Тым больш дачка заставалася адна.
   -Матулечка, ну як вы можаце -пачала гаварыць Хельга,намагаючыся быць
   чуллівай -яшчэ пажывяце! Але такіх размов было шмат,хоць маці і не
   скардзілася, але ўжо адчувала цяжкасць! Бо старыя людзі думаюць ужо
   пра блізкі канец, ці проста пад язык падвернееца такое выслоўе.
     - А што думаешь мне  лёгка сядзець с табой, я ужо старая за вамі
   маладымі не паспеешь. -прабегла па твары старой жанчыны
   рэзкая, цяжкая рыса.
   -А не трэба паспяваць вам трэба пасядзець, адпачнуць-як бы жартам
   адказала Хельга. І замітусілася каля стала.
     -Але ж магу я ў сваёй хаце хоць аладку спеч-як бы крыху абурылася
   старая.
    -Чаго не -прамовіла Хельга і засмяялася.Але як ўжо ведала дастала
   лекі з кухоннай шафы і напоўніла вадой шклянку.
   Прайшоў некаторы час і Галіне Брачыславаўне палягчэла пасля таго
   як яна прылягла і прыснула. Пакуль усе спалі ў тым ліку дзіцяці Хельга
   выбегла ў краму. 
    Была першая 
   палова дня было цёпла але з пахмурным ветрам.Яна апранула вопратку і
   ляцела як вольная белая птушка.
     у пакоі была цішыня здавалаася дзіцятка спала у сваім ложачку зачараваная
   цацкамі якія вяселі над галавой. Галіна Брачыславаўна часам гучна дыхала.
   Раптам дзіцяці прачнулася і пачало крычаць і плакаць ці то ад неувагі ці
   то прасілася да маці. Старая узнялася падайшла да калыскі і узяла сваімі рукамі
   дзіцяці. І яно заспакоілася і пасьміхнулася і пачало трогаць бабулю за валасы,
   дакранулася шчок. Хутка прыйшла Хельга.